αδιάβροχα

συννεφιάζει πιο πολύ 
τις μέρες, τις νύχτες, 
στις μικρές σιωπές ή στα μεγάλα γέλια μέσα
πάνε τα σύννεφα και κρύβονται 
τα ψάχνω κάτω από τραπέζια και κρεβάτια
κάτω από καναπέδες
μαζί με τη σκόνη που κοιμάται ανενόχλητη
τα σύννεφα γεμίζουν χαραμάδες 
που δεν υπήρχαν πριν
τα σύννεφα γεννάνε χαραμάδες
μόνο και μόνο για να έχουν κάτι να γεμίσουν.
λέω καλημέρα 
κι αυτά πάνε και σκεπάζουν τους ώμους μου
γίνονται βροχή και σκέψεις και αναμνήσεις
λίγο απ' όλα γίνονται 
και με ρωτάνε τι θα φάμε, τι θα πιούμε ,
τι θα ζήσουμε.
δεν έχω καταλάβει ακόμα 
με τι κριτήρια σε διαλέγει ένα σύννεφο να κάνει οικογένεια
ή με ποια εσύ αυτό
να κάνεις ουρανό.
αντί να αναρωτιέμαι, 
υποθέτω θα πρέπει με λιγότερες χαραμάδες να μάθω να ζω
ή με λιγότερη σκόνη
ή με περισσότερα σύννεφα
να εξαφανίζουν τις χαραμάδες του νου
κι όλα να γίνονται βροχή.
συννεφιάζει πιο πολύ
γιατί οι ουρανοί βαριούνται το γαλάζιο 
κι εγώ τους ουρανούς.
κάθε τόσο , 
μαζί με τις καλημέρες μου, 
ανοίγω τα παράθυρα μπας και το σκάσουν.
τις περισσότερες φορές φεύγουν 
κάνουν τη βόλτα τους κι επιστρέφουν,
τα ίδια, παρόμοια , ή με παρέα 
άλλες πάλι δεν έρχεται κανένα πίσω 
κι εγώ ακόμα και τότε αναρωτιέμαι τι λάθος έκανα 
και δε θέλουν να γυρίσουν πάλι κοντά μου.
στέκομαι στο περβάζι και τους φωνάζω
κοπιάστε να σας κεράσω κάτι
κοπάστε να σας κεράσω 
έχω κι εγώ δικές μου μπόρες ενδιαφέρουσες.